DANİEL KEYES "ALGERNON'A ÇİÇEKLER"

 

#DanielKeyes 📕 #AlgernonaÇiçekler 

#FlowersForAlgernon 

Daniel Keyes'in tek kitabı olan Algernon’a Çiçekler (Flowers For Algernon), 1959 yılında yayımlanmış, 1960 yılında En İyi Kısa Hikâye dalında Hugo Ödülü’ne layık görülmüştür. Roman versiyonu 1966 yılında yayınlanmıştır. Kitap, 1968 yılında Charly adıyla sinemaya uyarlanmıştır.

Kitaba adını veren Algernon, zekasını artırmak için ameliyat edilen bir laboratuvar faresidir. Hikâye düşük IQ seviyesine sahip Charlie Gordon tarafından yazılan ilerleme raporları formatında aktarılmıştır. 

Charlie Gordon, 32 yaşında, bir fırında çalışan, oldukça düşük IQ seviyesine sahip biridir. Tek hayali bir gün çok zeki olmak ve arkadaşlarını anlayıp onlarla sohbet edebilmektir, Charlie bu uğurda sonucunun ne olacağı belli olmayan bir deneye kobay olarak katılmayı kabul etmiştir. Geçirdiği ameliyatla birlikte de gün be gün zekileşmekte, hızla problemler çözmekte ve birçok yabancı dil öğrenmektedir. Bir sünger gibi kendisine verilen her bilgiyi başarılı bir şekilde çekip, kullanan Charlie'nin kendisi ve hayatı değişmektedir. Bu süreçte eski öğretmenine aşık olmuş ve duygusallıkla bilişsel zekanın ters orantılı olduğu durumu yaşadığı için çevresine odaklanmakta zorlanmaya başlamıştır. Artık geçmişe dair birçok şeyi hatırlayıp kavramakta, arkadaşları tarafından sevildiğini zannettiği dönemlerde aslında onunla dalga geçildiğini bilmektedir ve insanların artık onun gelişimi ve zekası karşısında kendilerini aptal gibi hissetmelerine yol açtığı için de dışlanmaktadır. IQ seviyesi yükseldikçe etrafında tartışıp, sohbet edebileceği düzeyde kimseleri bulamayan Charlie hayalini kurduğu “zeki adam” olmanın zannettiği kadar kendini mutlu etmediğini aksine yalnız ve huzursuz ettiğini fark etmiştir. Deney faresi Algernon'un zaman içinde eski halinden daha kötüye dönüşü ise Charlie'nin geleceğinin risk altında olmasına ve deneyin ne kadar başarılı ne kadar başarısız olduğunu muallakta bırakmaktadır.

#Altınıçizdiğimsatırlar 📝

* Aklı başında olan herkes, insan gözünün iki nedenden dolayı şaşkınlık geçirdiğini ve iyi göremediğini bilir. Birinci neden, insanın aydınlıktan karanlığa geçmesi, ikinci neden ise karanlıktan aydınlığa çıkmasıdır. Bu, beden gözü için olduğu kadar akıl gözü için de geçerlidir. Bu gerçeği idrak eden kişi, kafası karışmış ve görüşü zayıflamış bir kişiyle karşılaştığında onun durumuna gülmemeli ve şu soruyu sormalıdır: Bu adamın akıl gözü daha aydınlık bir dünyadan geldiği için mi alışkın olmadığı karanlığı yadırgamaktadır, yoksa karanlıktan aydınlığa geçtiğinde karşılaştığı yoğun ışıktan dolayı mı körleşmiştir? Bunların ilki mutlu olunacak ve beğenilecek, ikincisi ise acınacak bir durumdur, zira karanlığı yadırgayan göz, aydınlık bir dünyadan gelmiş demektir. Dolayısıyla, ona gülen kişinin asıl kendisi gülünç duruma düşer, ama karanlıktan aydınlığa geçtiği için iyi göremeyen bir kişi başkalarının ona gülmesini hak etmiştir.

(Eflatun, Devlet)

* Öğrenmek tuhaf bir olay: Ne kadar derinlere gidersem, var olduğunu bile bilmediğim şeylerle karşılaşıyorum. Kısa bir süre önce, her seyi- dünyadaki tüm bilgileri- öğrenebilirim gibi aptalca bir hisse kapılmıştım. Şimdi ise, sadece onların var olduğunu bilebilmeyi ve bir nebzesini anlayabilmeyi ümit ediyorum.

* Demek ki bir insan kendisini böyle aşağılamaya başlarmış, yani yanlış iş yaptığını bilmesine rağmen kendisine hakim olamayarak...

* Şimdi boş vakitlerimin çoğunu kütüphanede okuyarak ve kitapları adeta sünger gibi içime çekerek geçiriyorum. Herhangi bir konuya özel bir şekilde odaklanamıyorum, sadece Dostoyevski, Flaubert, Dickens, Hemingway ve Faulkner' dan - elime ne geçerse - bol bol hayal ürünü romanlar okuyor ve hiç bitmeyen bir açlığı doyurmaya çalışıyorum.

* Sevgi ve şefkat eli değmeyen zeka ve eğitim beş para etmez.

* Fikirler beynimin içinde havai fişekler gibi infilak ediyor. Bir problemin çözüldüğü anda yaşanan patlama kadar insana mutluluk veren başka hiçbir şey yok.

* Kendimi tecrit edilmiş gibi ve bomboş hissediyorum.